Główna zasada współczesnej teorii komunikacji stwierdza, że komunikacja międzyludzka obejmuje więcej niż tylko słowa i wyrażenia, którymi można się wyrazić. Wszystko, od języka ciała po relacje między tobą a twoją publicznością, określa akt komunikacji. W latach 60. XX wieku filozof i teoretyk komunikacji Paul Watzlawick ustanowił to, co nazwał pięcioma aksjomatami komunikacji ludzkiej, które służą jako ramy do badania interakcji międzyludzkich.
Pochodzenie
Aksjomaty Watzlawicka dotyczące komunikacji ludzkiej zostały zawarte w książce z 1967 roku "Pragmatyka komunikacji ludzkiej: badanie wzorców interakcyjnych, patologii i paradoksów". Ta przełomowa praca w teorii komunikacji została napisana wspólnie z Janet Beavin-Bavelas i Donem Jacksonem, dwoma kolegami Watzlawicka z Mental Research Institute w Palo Alto w Kalifornii.
Bez wyboru
Pierwszym i najbardziej znanym aksjomatem ludzkiej komunikacji jest "nie można się komunikować". To podwójne, negatywne znaczenie oznacza, że nie masz wyboru, czy się komunikujesz, czy nie. Wszystko, co mówisz lub robisz, przekazuje jakąś wiadomość. Nawet jeśli nic nie robisz, to wysyła wiadomość własną.
Kontekst i interpunkcja
Watzlawick powiedział, że słowa użyte w komunikacji czerpią znaczenie z kontekstu relacji między mówcą a słuchaczem. Jeśli nazywasz kogoś "przegranym", słowo oznacza jedno, jeśli osoba jest bliskim przyjacielem, ale może oznaczać zupełnie inną rzecz, jeśli jest to zwykła znajomość. Jest to drugi aksjomat: kontekst określa treść.
Wanterfall.com stwierdza, że Watzlawick argumentował, że komunikacja definiowana jest również przez "interpunkcję" lub sposób w jaki ludzie kojarzą poszczególne zdarzenia w ramach przepływu komunikacji. Wyobraź sobie, że pieczasz stek, a twój przyjaciel przerywa ci sugerowanie, żebyś zgasił płomień. Odpowiadasz gniewnie. W zależności od tego, jak ty, twój przyjaciel lub obserwator "przerwiesz" interakcję, możesz być postrzegany jako zły na samą przerwę lub zły na sugestię, że nie wiesz, co robisz. Trzeci aksjomat Watzlawicka głosi, że charakter relacji komunikacyjnej zależy od tego, jak uczestnicy ją przerywają.
Cyfrowy kontra analogowy
Komunikacja ma dwie części, które Watzlawick nazywane są "cyfrowymi" i "analogowymi". Elementy cyfrowe są rzeczami z konkretnymi, dość powszechnie zrozumiałymi znaczeniami, takimi jak słowa lub pewne gesty, które mają dosłowne tłumaczenia. Mówienie komuś, "Usiądź na tym krześle", na przykład, byłoby wiadomością cyfrową, jak powiedzenie: "Jest niski". Elementy analogiczne są jednak jedynie reprezentatywne lub referencyjne i często są niewerbalne. Wskazanie krzesła jako wskazówki dla kogoś, kto usiądzie, jest analogiczne, podobnie jak użycie gestu ręki lub mimika wskazującego, że ktoś jest krótki. Czwarty aksjomat Watzlawicka stwierdza, że wszystkie komunikaty są zbudowane zarówno z elementów cyfrowych, jak i analogowych.
Symetryczny a uzupełniający
Ostatni aksjomat stwierdza, że każda transakcja komunikacyjna jest albo "symetryczna", albo "komplementarna", w zależności od równowagi sił między stronami. W symetrycznym związku ludzie traktują się nawzajem jak równi sobie. W związku komplementarnym są one nierówne. Mogą być rodzicem i dzieckiem, szefem i pracownikiem, starszym i pierwszoroczniakiem, a nawet po prostu agresywną osobą i nieśmiałą osobą. Relacje te będą decydować o przebiegu komunikacji.
Podanie
Dr T. Dean Thomlison pisze w "Relacjonalizacji public relations", że Watzlawick opracował te aksjomaty z obserwacji komunikacji twarzą w twarz. Jednak zastosowanie aksjomatów wykracza poza bezpośredni kontakt interpersonalny. Weź prezentera telewizyjnego, który przemówi do swoich odbiorców. Nie ma możliwości nie komunikowania się; sposób, w jaki jego raport jest odbierany, zależy od tego, w jaki sposób odbiorcy postrzegają swój związek z jego wiadomością i jak interpunkują jego wiadomości. Komunikat prezentera ma zarówno werbalne, jak i niewerbalne sygnały, a komunikacja z pewnością nie jest symetryczna - publiczność nie może z nim rozmawiać.
