Ponad stuletnia rywalizacja w piłce nożnej ukształtowała dostrzegalne różnice między stylami futbolu latynoamerykańskiego i europejskiego. Niektóre z tych powszechnie akceptowanych różnic stały się niemal stereotypami, które przetrwały mimo ciągle zmieniającej się natury współczesnej gry. Jednak podstawowe zasady piłki nożnej różnią się między regionami kulturowymi, a zarówno Europa, jak i Ameryka Łacińska mają swoje własne podstawowe style.
Styl gry
Latynoamerykańskie zespoły tradycyjnie grają w otwartym stylu piłki nożnej. Styl gry jest płynny, a nacisk kładziony jest na atak. Dla porównania, ogólna wizja europejskiej gry to dyscyplina i mniejsza swoboda wypowiedzi. Europejska taktyka koncentruje się na zaprzeczaniu opozycji, w której się poruszają, co skutkuje ostrożniejszym i ostrożniejszym podejściem. Są to ogólne przeglądy i te, które współczesna gra może erozji. W XXI wieku zespoły Ameryki Łacińskiej, takie jak Brazylia i Argentyna, wzmacniają obronną grę, często kosztem prawdziwie otwartej piłki nożnej. Natomiast reprezentacja Niemiec, znana niegdyś ze swojej sztywnej skuteczności, prezentowała otwarty i atakujący styl piłki nożnej podczas Mistrzostw Świata w 2010 roku.
Technika
Latynoamerykańscy piłkarze są znani ze swoich umiejętności technicznych. Są pewni, że piłka jest pod ich stopami i chętnie biorą przeciwników na pozycji jednego na jednego. Latynoamerykańscy piłkarze poruszają piłkę spontanicznie iz wieloma indywidualnymi rozgrywkami. Europejska piłka nożna w takim stopniu nie podkreśla indywidualności. Trenerzy koncentrują się na grze zespołowej i zachęcają do bezpośredniego przechodzenia pomiędzy graczami, a nie do technicznych sztuczek. Oczywiście wyjątki od tej ogólnej zasady obejmują na przykład Hiszpanię, która wygrała Mistrzostwa Świata w 2010 roku z efektownym pokazem technicznej piłki nożnej.
Talent
Kłamstwo gdzieś poza umiejętnościami technicznymi to naturalny talent, coś, co latynoamerykańscy gracze mają w obfitości. Brazylijczycy są królami stylu, a ich zamiłowanie do robienia nieoczekiwanych wydaje się rozprzestrzeniać w całym regionie Ameryki Łacińskiej. Pele, Diego Maradona, Ronaldo, Ronaldinho i Lionel Messi to tylko kilka nazwisk na długiej liście latynoamerykańskich showmanów. Europa ma również spory udział w takich graczach jak Zinedine Zidane i Cristiano Ronaldo, ale większość fanów i mędrców nadal uważa Amerykę Łacińską za dom ekstrawaganckiej piłki nożnej.
Bramkarz
Niektórzy z największych bramkarzy wszechczasów przybyli z Ameryki Łacińskiej. Ubaldo Fillol i Amadeo Carrizo z Argentyny, Gilmar z Brazylii i Jose Luis Chilavert z Paragwaju są godnymi uwagi przykładami. Jednakże latynoamerykańscy bramkarze mają reputację ekscentryzmu i zawodności, głównie dzięki niefortunnym występom latynoamerykańskich bramkarzy w zawodach Pucharu Świata. Jeśli chodzi o ekscentryczność, żaden bramkarz nie może rywalizować z byłym kolumbijskim bramkarzem Rene "El Loco" Higuita. Higuita był znany z dryblingu na boisku, strzelając gole z rzutu wolnego i, co najbardziej znane, z rzutu Skorpiona. Pomimo tego, że był bardzo popularny i zabawny, jego wybryki nie pomogły przywrócić globalnej reputacji latynoamerykańskich bramkarzy.
