Jeśli czytasz listę składników na jedzeniu, możesz zauważyć wiele składników - takich jak azotan sodu - które nie brzmią jak coś w twojej szafce kuchennej. Ten dodatek do żywności służy do dodawania smaku i koloru oraz do przedłużania trwałości żywności. Podczas gdy azotan sodu znalazł się pod ostrzałem z powodu możliwego związku z rakiem, Departament Rolnictwa Stanów Zjednoczonych zatwierdził jego użycie w żywności.
Co to jest azotan sodu?
Azotan sodu jest naturalną solą składającą się z sodu, azotu i tlenu. Jest stosowany w mięsie nie tylko w celu wzmocnienia smaku i dodania koloru, ale także jako środek konserwujący, aby zapobiec wzrostowi bakterii i psuciu się. Niektóre z tych bakterii mogą być niebezpieczne, takie jak Clostridium botulinum i Listeria monocytogenes, które powodują potencjalnie poważne choroby.
Ten dodatek do żywności uważany jest za bezpieczny, zgodnie z Food Nutrition. Ale gdy azotan sodu wchodzi w interakcję z bakteriami w mięsie, zmienia się chemicznie, traci jeden tlen i staje się azotynem sodu. Z czasem azotan sodu może tworzyć albo tlenek azotu, który jest gazem, albo nitrozoaminy, które są substancjami chemicznymi, o których wiadomo, że są rakotwórcze dla zwierząt. Ze względu na obawy związane z nowotworami otaczające notrozaminy, USDA ogranicza ilość azotanu sodu w mięsie - nie więcej niż 500 części na milion - i wymaga, aby te pokarmy zawierały dodaną witaminę C, która pomaga zapobiegać tworzeniu się nitrozoaminy.
Żywność z azotanem sodu
Według Amerykańskiego Instytutu Mięsnego azotan sodu nie jest stosowany w wielu produktach żywnościowych i istnieje większe prawdopodobieństwo, że znajdzie się azotyn sodu, jeden ze związków powstających spontanicznie z azotanu sodu. Naturalny azotan sodu jest jednak nadal stosowany w suchych wędlinach i mięsach produkowanych w specjalistycznych sklepach. Przykładami tego rodzaju mięs są prosciutto, capicola, salami, pancetta i lardo. Jeśli jesz te mięsa, przeczytaj listę składników, aby sprawdzić, czy zawiera on dodatek do żywności. Możesz również poprosić rzeźnika lub producenta mięsa o informacje na temat zawartości konserwantów.
Naturalne źródła azotanów
Wędliny nie są jedynym źródłem azotanów sodu. W rzeczywistości, mniej niż 5 procent twojego spożycia pochodzi z wędlin, według American Meat Institute. Większość azotanów w diecie pochodzi z tych naturalnie występujących w warzywach, które tworzą azotan sodu z azotu w glebie. Na przykład szpinak ma 741 miligramów azotanów w 3,5-uncjowej porcji, podczas gdy ta sama porcja bekonu ma 5,5 miligrama. Inne warzywa bogate w sól to musztarda, surówka z białej kapusty i brokuły. Mieszane zielenie, pomidory i zupa jarzynowa są również źródłem azotanów. Niektóre owoce, w tym banany, jabłka i pomarańcze, również zawierają niewielkie ilości.
Agencja Ochrony Środowiska zaleca, aby dzienne spożycie azotanu sodu było ograniczone do 7 miligramów jonu azotanowego na kilogram masy ciała lub 477 miligramów dla osoby o masie ciała 150 funtów, a waga w funtach podzielona przez 2,2 w celu określenia kilogramów masy ciała.
Zdrowie i azotan sodu
Jak twierdzi American Cancer Society, spożywanie niewielkich ilości przetworzonego mięsa każdego dnia, zaledwie 2 uncje, zwiększa ryzyko zachorowania na raka jelita grubego. Podczas gdy związek między przetworzonym mięsem a rakiem nie jest jasny, obecnie analizuje się azotyny i azotany jako możliwy czynnik. Można czasem jeść przetworzone mięsa, takie jak hot dogi lub salami, ale Amerykański Instytut Badań nad Rakiem sugeruje, aby zastąpić te mięsa zdrowszymi wyborami, takimi jak świeży kurczak lub ryby, wegetariańskie wersje tych mięs lub fasoli.
Ważne jest również, aby pamiętać, że warzywa, które mają również wiele korzyści zdrowotnych, mogą być głównym źródłem azotanu sodu. Azotany w jedzeniu, które jesz, przekształcają się w tlenek azotu w twoim organizmie, który wspomaga prawidłowe funkcjonowanie twojego układu naczyniowego. Tlenek azotu może również zmniejszać stan zapalny i zapewniać pewną ochronę przed rakiem. Jeśli martwisz się o azotany w diecie i ryzyko zachorowania na raka, skonsultuj się z lekarzem w celu uzyskania wskazówek.
