Kombinezony damskie z lat 30-tych

Adrian Gilbert i Greta Garbo

Adrian często otwierał godność klientów w miejscach, w których inni ich nie widzieli. Postanowił nie maskować, ale podkreślać szerokie ramiona aktorki. Adrian zaproponował następnie narzutowe ramiona i tym samym stworzył modę na sylwetkę z przedłużoną linią ramienia i wąską spódnicą. Niektórzy eksperci w dziedzinie krawiectwa uważali, że chciał stworzyć przeciwwagę dla szerokich bioder. Ale w rzeczywistości był pod wrażeniem postaci Joan Crawford.

Podziwiał ją i stworzył dla niej stroje, dzięki którym Joan stała się prawodawcą stylu i przyniosła mu chwałę niezrównanego mistrza w sztuce ubierających się gwiazd.Później żartował: "Kto by pomyślał, że moja kariera spocznie na barkach Crawforda?" Prawdziwa chwała dla niego przyniosła film "Kobiety", który ukazał się w 1939 roku. W tym filmie ubrał głównych bohaterów - Joan Crawford, Normę Scherer, Rosalind Russell i wiele innych aktorek.

Adrian urodził się w 1903 roku, jego prawdziwe nazwisko to Gilbert Adrian, ukończył Instytut Sztuki, potem pracował w teatrze, a od 1928 do 1942 pracował dla MGM (Metro-Goldwyn-Meier).

Miał rzadki dar tworzenia historycznych kostiumów i modnych ubrań, które aktorki kochały i nosiły w życiu codziennym. W 1942 roku otworzył swoje modele domów. Adrian nie żył długo - zmarł w 1959 roku.

I tak, kostium lat 30-tych - wydłużone ramiona i wąska spódnica.
Obcisła kurtka, lekko opasana w talii lub ciasno przylegająca, z klamrą jednorzędową, stała się identyczna z kurtką mężczyzny. Ten garnitur nazywa się angielskim. W Anglii pojawili się wszędzie, odkąd rozpoczęła się masowa produkcja garniturów z materiału - tweedu, z którego uszyto męskie kurtki.

Czarny garnitur uznano za najbardziej elegancki, nosił go angielską bluzkę z piki lub jedwabiu.Dolny dekolt kurtki został uzupełniony o wydłużone klapy, które wzmocniły linię ramion. Kurtka ożywiła bukiet fiołków. Glamour dodał zamszowe rękawiczki i sprzęgło w kolorze rękawiczek, miękki filcowy kapelusz w stylu trilby i broszkę przypiętą pod szyją bluzy. Wszystkie te akcesoria nadały kostiumowi kobiecość i wygląd biznesowy.

Były też stroje w stylu sportowym, które uszyto z ciemnej lub białej angielskiej wełny. Tkanina była gładka lub w klatce, noszona także z melanżu, latem z jedwabiu lub tkaniny. W chłodnym okresie nakładają na kurtkę pelerynę wykonaną z tego samego materiału lub sportowego płaszcza. Deptak, jak wtedy nazywano, lub kombinezon podróżny, wykonano z tweedu z bluzkami pasującymi do materiału skafandra. Do tego stroju wkładano mały filcowy kapelusz, buty na niskim lub średnim obcasie. Torba miała być noszona ze skóry lub tkaniny kombinezonu.

Cały zespół uzupełnił płaszcz-raglan również z tej samej tkaniny. Płaszcz mógł być długi, a nawet lekko rzucony. Kostiumy w latach 30-tych były tak popularne, że wyrzucały sukienki popołudniowe, a nawet na wizytę ubioru. Kostiumy te były szyte z wzorzystego lub gładkiego jedwabiu, bluzka została wybrana dla nich w kontrastowym kolorze, w butonierce był kwiat w tym samym kolorze co bluzka.W restauracjach nosili bardziej eleganckie kostiumy - z rozkloszowanymi baskami, z futrzanymi wykończeniami. Bluzki do tych garniturów zostały wybrane z brokatu. Czasem tworzyli zespół - osobną kurtkę z wełny lub jedwabiu z sukienką bez rękawów.

W 1939 r. Po raz pierwszy ukazał się magazyn VOGUE, w połączeniu z kurtką - spodnie, chociaż od dłuższego czasu szerokie spodnie stały się częścią garderoby eleganckiej kobiety, ale pojawienie się w nich społeczeństwa nie zostało zaakceptowane.

Na zdjęciu poniżej nowoczesne damskie spodnie garniturowe w stylu lat trzydziestych.