Według Międzynarodowego Stowarzyszenia Federacji Lekkoatletycznych, organu zarządzającego toru i pola, rzucanie oszczepem to bardzo stary sport. Mówiono, że Herkules był rzucającym oszczepem. We wczesnych zawodach 708 B.C. rzucie oszczepem rzucono na celność, a dziś rzucono go na odległość. Skandynawowie zaczęli rywalizować w oszczepie około 1780 roku i nadal są reprezentowani wśród najlepszych miotaczy oszczepów na świecie. W wywiadzie dla RunBlogRuna, obecnego mistrza świata, Andreasa Thorkildsena z Norwegii, zastanawiano się, dlaczego oszczep jest uważany za tak niebezpieczny, że większość szkół średnich w Stanach Zjednoczonych nie oferuje go na torze.
Oszczep
Dla mężczyzn oszczep to wydrążona metalowa rura ważąca 800 g, czyli około 1 3/4 funta. Mierzy około 8 1/2 stopy długości. Kobiety i licealiści używają lżejszego oszczepu. Wykonano ruch biczem i cepem, który wykorzystuje całe ciało, aby rzucić oszczepem, zgodnie z Instrukcją prowadzenia toru i poligon w USA. Miotacze biegają, wykonują serię kroków krzyżowych, sadzają nogę i uderzają ciało i ramię do przodu, aby uwolnić oszczep. Czas i kąt zwalniania są kluczowe dla rzucania dużych odległości.
Widzowie
Podczas gdy relacje w mediach mogą skupiać się na wypadkach, takich jak błądzący oszczep rzucony przez Tero Pitkamaki w profesjonalnym spotkaniu na torze, które przekroczyło pole bramkowe, aby wbić nogę w długi skoczek, większość obrażeń spowodowanych przez rzucanie oszczepem to nadużywane obrażenia zadawane miotaczom. Analiza przeprowadzona przez National Center for Catastrophic Sport Injury Badania NCAA i danych dotyczących urazów w szkołach wykazały, że w latach 1990-2007 osiem osób zostało uderzonych przez rzucony oszczep. Nie było ofiar śmiertelnych. NCCSIR stwierdził, że podczas skoku o tyczce doznają poważniejszych obrażeń oraz największej liczby zgonów w terenie.
Ramiona
Głównymi ofiarami rzutu oszczepem są łokcie. Per Josefsson, szwedzki chirurg ortopeda, poinformował, że 11 z 18 miotaczy, których leczył ból łokcia, miało nagły początek bólu podczas rzutu, podczas gdy reszta miała stopniowy wzrost bólu. Przypisał objawy częściowemu przyśrodkowemu bocznemu więzadłu i zapaleniu. Rzucające oszczepem również cierpią z powodu obrażeń na ramionach podczas innych sportów rzucających. Niektóre rzucające miotacze rzucają się na ręce po zwolnieniu oszczepu, co naraża ich ręce i nadgarstki na ryzyko zranienia.
Kolano i plecy
Rzucający w rzucie oszczepem używają swojej masy ciała do napędzania oszczepu do przodu. USATF uważa, że bieg powinien zwiększyć odległość miotacza o 30 do 40 procent w stosunku do rzutu stojącego. Powoduje to znaczne obciążenia na nogach miotacza i dolnej części pleców. Kolano jest podatne na obrażenia podczas części roślinnej rzutu.
Dzieci
U dzieci występują wtórne ośrodki wzrostu kości w pobliżu stawów, które są podatne na obrażenia. Ramię Little Leaguera - złamanie ramienia - i łokieć Little Leaguera to urazy trakcji u dzieci z rzucaniem. Zewnętrzny lub boczny łokieć uciska kompresję i urazy chrząstki z nadmiernym rzucaniem u dzieci. Oprócz rzucania urazami ramion, młode rzucające oszczepem mogą mieć złamanie kręgosłupa, spondylolizę, z powodu nadmiernego rozciągnięcia rzutu lub podnoszenia ciężaru.
Zapobieganie
USATF zaleca pracę poza sezonem, aby rozwinąć szybkość, siłę i elastyczność, aby zapobiegać kontuzjom. W sezonie praca ta powinna być kontynuowana, a miotacze powinni pracować nad opanowaniem dobrej techniki rzutu, przy jednoczesnym ograniczeniu całkowitej liczby rzutów. Andreas Thorkildsen opisuje swoją rutynę treningową, koncentrując się na elastyczności i gimnastyce. Ogranicza rzucanie do raz w tygodniu podczas sezonu rozgrywek i kładzie nacisk na technikę na siłę. "American Family Physician" udziela tych samych porad, zauważając, że młodzi miotacze powinni ograniczać liczbę rzutów w sezonie rozgrywek, nie angażować się w rzucanie całymi dniami i używać dobrej formy.
