Uraz spowodowany wystrzałem z broni palnej lub nożem, lub tępym urazem o dużej sile, jak wypadek samochodowy, może doprowadzić do przebicia płuca. Płuco może również zostać niezamierzone przebite, gdy lekarz próbuje wprowadzić linię dożylną do dużego naczynia krwionośnego w klatce piersiowej lub szyi. Po przebiciu płuc powietrze gromadzi się zwykle w przestrzeni opłucnowej znajdującej się pomiędzy płucami a ścianą klatki piersiowej. Zbiór powietrza - zwany odmy opłucnowej - naciska na płuco, uniemożliwiając normalne rozszerzanie się, gdy osoba oddycha. Może to spowodować duszność. Gdy duże, odma opłucnowa może spowodować całkowite zapadnięcie się płuc i ścisnąć serce i naczynia krwionośne w klatce piersiowej. Jest to stan zagrażający życiu, który wymaga natychmiastowego leczenia. Ogólnie rzecz biorąc, leczenie przebitego płuca zależy od rozmiaru urazu i odmy opłucnowej, a także od reakcji organizmu na uraz. Każdy, kto ma możliwe lub oczywiste przebite płuco, powinien niezwłocznie zwrócić się o pomoc lekarską.
Tlen
Osoby z przebytym płucem zazwyczaj udają się bezpośrednio do pogotowia lub mogą zostać zauważone przez personel medyczny w miejscu urazu. Ponieważ przebite płuca zwykle powodują duszność, początkową terapią jest zwykle tlen za pomocą maski na twarz. Oddychający tlen pomoże zwiększyć ilość tlenu, który dostaje się do krwi i ostatecznie dociera do komórek organizmu. Leczenie tlenem może również pomóc w absorpcji powietrza w przestrzeni opłucnej do naczyń krwionośnych otaczających przestrzeń. Może to zmniejszyć rozmiar odmy opłucnowej.
Pokrycie
Otwarte rany w klatce piersiowej są zwykle przykryte bandażem, aby zapobiec wniknięciu bakterii. Czasami duże rany, które przenikają do płuc, powodują ssące rany w klatce piersiowej, w których powietrze jest wciągane przez ranę za każdym razem, gdy osoba próbuje oddychać. Jeśli tak jest, lekarze zwykle umieszczają na ranie specjalny bandaż zawierający wazelinę, aby utworzyć pieczęć. Bandaż może być przyklejony tylko z trzech stron, aby powietrze mogło uciec z rany, ale nie można jej ponownie wciągnąć.
Poczekaj i zobacz
Jeśli rana przebijająca jest niewielka, lekarz może wybrać podejście "czekaj i patrz". Mały obszar przebitego płuca może być w stanie sam się wyleczyć. Ważne jest jednak, aby lekarz zdecydował, czy jest to właściwe podejście. Nie podejmujcie decyzji, aby "poczekać i zobaczyć" na własną rękę, ponieważ opóźnienie w leczeniu przebitego płuca może prowadzić do komplikacji. Mogą one obejmować przebite płuca, które nie leczą się lub płuca nie rozwijają się ponownie do normalnego rozmiaru, nawet jeśli nastąpi gojenie. Infekcja płuc lub przestrzeni opłucnowej może również wystąpić bez odpowiedniej opieki medycznej.
Needing Aspiration and Chest Tube Insertion
Jeśli odma opłucnowa jest duża lub powoduje znaczne skrócenie oddechu, wąska igła może być włożona między żebra do przestrzeni opłucnowej. Igła jest przymocowana do strzykawki, która jest następnie używana do usuwania - lub zasysania - powietrza z tej przestrzeni. Jeśli to nie usunie wystarczającej ilości powietrza, rurka klatki piersiowej może zostać umieszczona w przestrzeni opłucnowej. Rurę wkłada się między żebra, ale jest szersza niż igła. Rurka klatki piersiowej jest zwykle przymocowana do urządzenia ssącego, które nadal usuwa powietrze w ciągu kilku godzin lub dni.
Chirurgia
Duża rana kłuta może wymagać operacji, ponieważ tkanka płuc może nie być w stanie wyleczyć się, co prowadzi do ciągłego wycieku powietrza i utrzymującej się odmy opłucnowej. W niektórych przypadkach przebite płuca są naprawiane za pomocą wideo-asystowanej operacji torakoskopowej (VATS), w której chirurg używa niewielkiego aparatu i instrumentów umieszczonych przez serię małych nacięć w klatce piersiowej. W innych przypadkach chirurg zastosuje tradycyjne, otwarte podejście chirurgiczne, naprawiając płuca przez pojedyncze, większe nacięcie. Pod koniec każdego rodzaju operacji chirurg może pozostawić rurkę klatki piersiowej w miejscu, aby usunąć nadmiar powietrza i krew lub inne płyny, które mogą być obecne w przestrzeni opłucnej.
Autor recenzji: Mary D. Daley, MD
