Mózg wkłada ogromną ilość zasobów w umiejętność mówienia i rozumienia mowy. Te zasoby muszą radzić sobie z zarządzaniem informacjami o tysiącach słów i budową składni w połączeniu ze strukturami, które pozwalają dzieciom rozpoznawać dźwięki i poruszać ustami, aby mówić. Czasami jednak występują problemy w tych obszarach mózgu, co może powodować trudności w nauce czytania.
System językowy
System językowy mózgu jest złożonym zbiorem struktur, które umożliwiają kilka umiejętności, w tym zdolność mówienia, czytania, pisania i zdobywania nowych informacji. Kieruje nim sieć neuronów, które są wyspecjalizowanymi komórkami mózgowymi, które wytwarzają myśli i uczucia. Ta sieć występuje w dwóch półkulach mózgowych mózgu, głównie w korze mózgowej i istocie białej. Biała substancja zawiera miliardy włókien, które zapewniają połączenia między różnymi obszarami kory. Te relacje są integralną częścią języka, ale sposób, w jaki występują, jest nadal stosunkowo mało znany.
Półkule mózgu
Dwie połówki mózgu nie są dokładnie homologiczne względem siebie. Termin "lateralizacja mózgu" jest używany w odniesieniu do tego zjawiska. Każda półkula ma funkcjonalne specjalizacje, których mechanizmy neuronalne znajdują się w określonej połowie mózgu. Mowa i zdolności językowe są szczególnie wyspecjalizowane. W XIX wieku zarówno Paul Broca, francuski neurochirurg, jak i niemiecki neurolog Carl Wernicke zidentyfikowali obszary na lewej półkuli mózgu, które rządzą językiem.
Błędne przekonania
Jest powszechnym naukowym aforyzmem, że leworęczni ludzie używają właściwych stron swoich mózgów do przetwarzania języka. Jednak około 70 procent leworęcznych wciąż używa lewej strony mózgu w porównaniu z prawie 95 procentami osób praworęcznych. Może tak być dlatego, że lewa półkula działa szybciej, a czas jest absolutnie integralny dla prawidłowego tworzenia słów i dźwięków oraz zrozumienia zasad gramatycznych. Pozostałe 30 procent osób leworęcznych ma prawą półkulę lub symetryczne procesy językowe.
Zaburzenia
Zdaniem profesora psychologii i edukacji medycznej, Chrisa McManusa, autora książki "Prawa ręka, lewa ręka" z University College London, geny determinujące dzielność również kierują rozwojem ośrodków językowych mózgu. To połączenie doprowadziło niektórych naukowców do stwierdzenia, że może istnieć związek między handedness a zaburzeniami związanymi z językiem.
Badanie z 2010 r. Opublikowane przez czasopismo "Human Molecular Genetics" przez naukowców z Uniwersytetu Oksfordzkiego wykazało związek pomiędzy wariantem genu o nazwie PCSK6 a względną umiejętnością ręki u dzieci z trudnościami w czytaniu. Ci, którzy nosili te warianty, byli o wiele bardziej kompetentni z jednej strony w porównaniu z innymi niż ci, którzy nie mieli tego wariantu; innymi słowy, bardzo faworyzowali jedną rękę. Wiadomo, że białko wytwarzane przez PCSK6 wchodzi w interakcje z innym białkiem o nazwie NODAL, które odgrywa kluczową rolę w tworzeniu asymetrii lewostronnej we wczesnym stadium rozwoju embrionalnego.
Znaczenie
Sama ręczność nie dyktuje skuteczności rozwoju umiejętności językowych. Pod wieloma względami osoby praworęczne i leworęczne mogą być dość podobne. Jednak statystyki pokazują, że osoby leworęczne są bardziej narażone na zaburzenia uczenia się, takie jak dysleksja w młodości i wiele innych zaburzeń. Leworęczniacy, szczególnie ci, którzy wykazują silną skłonność do lewej ręki, częściej mają anomalię lub unikalną anatomię mózgu, która różni się od zwykłej dominacji języka lewego mózgu, więc mają tendencję do większego ryzyka zakłóceń normalnych funkcji.
