Po rutynowym zinstytucjonalizowaniu, większość intelektualnie upośledzonych dzieci jest teraz zachęcana do życia z rodzinami, uczestniczenia w grupach rówieśników, a nawet dążenia do niezależności. Ta nowoczesna zmiana podejścia wynika z lepszego zrozumienia tego, co definiuje niepełnosprawność intelektualną, a co nie.
Identyfikacja
Dzieci niepełnosprawne umysłowo nie są w stanie wypełnić swojego potencjału intelektualnego i mają zdolności umysłowe, które pozostają w tyle za zdolnościami rówieśniczymi. Niepełnosprawność intelektualna ma wiele różnych przyczyn, stopni, zmiennych i aspektów, a jej identyfikacja jest raczej procesem klasyfikacji niż diagnozą choroby. Niepełnosprawność intelektualna ma również szerokie spektrum. Z jednej strony są osoby z łagodnymi upośledzeniami i posiadające tak wysoką zdolność uczenia się, że często nie są już identyfikowane jako niepełnosprawne intelektualnie po osiągnięciu dorosłości. Na drugim końcu są ludzie tak niepełnosprawni intelektualnie, że mogą uczyć się tylko podstawowych umiejętności.
Klasyfikacja
Według University of Illinois Extension istnieją trzy wspólne klasyfikacje osób z niepełnosprawnością intelektualną. Osoby słabo upośledzone mają wiek umysłowy od 8 do 12 lat. Uważa się je za wykształcalne, co oznacza, że są w stanie opanować niektóre koncepcje akademickie. Osoby z umiarkowaną niepełnosprawnością mają wiek umysłowy od 5 do 8 lat i są uważane za "zdolne do szkolenia", ale nie są w stanie uczyć się przedmiotów akademickich. Osoby głęboko upośledzone umysłowo mają bardzo ograniczoną zdolność uczenia się. Wiele z nich jest zinstytucjonalizowanych i wymaga opieki przez całe życie.
Charakterystyka
dzieci niepełnosprawne intelektualnie są powolne w nauce, powoli przetwarzają myśli i mają upośledzoną zdolność adaptacyjną. Mogą również spowalniać swój rozwój fizyczny. Amerykańska Akademia Psychologii Dzieci i Młodzieży stwierdza, że aby być zdiagnozowanym jako niepełnosprawny intelektualnie, dziecko musi mieć zarówno znacząco niski iloraz inteligencji, jak i poważne trudności w funkcjonowaniu w codziennym życiu. Według Marka Dombecka, doktora, licencjonowanego psychologa i dyrektora MentalHelp.net, dziecko z ilorazem inteligencji równym lub niższym mieści się w zakresie niepełnosprawności.
Charakterystyka emocjonalna i behawioralna
Większość dzieci niepełnosprawnych intelektualnie ma świadomość, że nie są tak inteligentne intelektualnie jak ich rówieśnicy. Wiedza ta może prowadzić do problemów z samooceną, a także problemów emocjonalnych i behawioralnych. Młodsze dzieci mogą być wycofane lub niespokojne, lub mogą wykazywać wybuchy złości lub poszukiwania uwagi. Nastolatkowie mogą wykazywać objawy depresji. Problemy te, jeśli nie są leczone, mogą hamować postępy dziecka.
Błędne przekonania
University of Illinois Extension stwierdza, że niepełnosprawne intelektualnie dzieci często mają towarzyszące problemy fizyczne, takie jak braki widzenia lub słuchu, epilepsja lub upośledzenie mowy. Chociaż problemy te są często związane z niepełnosprawnością intelektualną, nie są one same w sobie wskaźnikiem niepełnosprawności.
Według Dombecka nie ma cech osobowości wspólnych dla wszystkich niepełnosprawnych intelektualnie osób. Cechy takie jak upór i niska tolerancja dla frustracji są często związane z niepełnosprawnością intelektualną. Jednak wiele niepełnosprawnych intelektualnie dzieci są szczęśliwe i pasywne. Podobnie jak dzieci o przeciętnych zdolnościach umysłowych, niepełnosprawne intelektualnie dzieci mają szeroki zakres typów osobowości i reagują na wyzwania na swój własny, niepowtarzalny sposób.
Ludzie często wierzą, że dzieciom z niepełnosprawnością intelektualną brakuje zdolności uczenia się. Jednak większość dzieci z zaburzeniami psychicznymi może się naprawdę wiele nauczyć i może nawet oczekiwać, że będą żyć w umiarkowanie niezależnym życiu w dorosłym życiu.
