Egzystencjalny niepokój odnosi się do zmartwienia, strachu lub paniki, które mogą powstać z kontemplacji największych pytań życiowych, takich jak "Kim jestem?" Lub "Dlaczego tu jestem?" Perspektywa egzystencjalna w filozofii i psychologii utrzymuje, że ta kontemplacja prowadzi nieuchronnie do uświadomienia sobie, że każdy ma wolność i odpowiedzialność, aby znaleźć sens w życiu. Chociaż ta realizacja jest z natury niepokojąca, wielu myślicieli egzystencjalnych postrzega tę formę lęku jako zdrową i produktywną.
Historia
Pojęcie lęku egzystencjalnego zrodziło się w ramach filozofii egzystencjalnej, zwłaszcza w artykule sformułowanym przez Sorena Kierkegaarda i Fryderyka Nietzschego w XIX wieku. Skupienie się na procesach, w których jednostki przypisują znaczenie ich życiu, określa rdzeń egzystencjalizmu, chociaż różne teorie różnią się znacznie w konkretnych kwestiach, takich jak etyka. Pod koniec lat 50. egzystencjalistyczna myśl stała się popularna w psychologii dzięki pracy psychologa Rollo Maya i jego współpracowników. Ich teorie w dużej mierze opierały się na pracach wcześniejszych filozofów i podkreślały lęk egzystencjalny jako ważny składnik zdrowia psychicznego.
cechy
Egzystencjalny niepokój pojawia się, gdy ludzie głęboko kontemplują ich istnienie. Ta kontemplacja prowadzi do myśli i uczuć wolności i odpowiedzialności, które obciążają jednostkę, aby znaleźć cel w życiu - i żyć prawdziwie zgodnie z tym celem. Może również prowadzić do poczucia wyobcowania i izolacji w świecie oraz zwiększonej świadomości umieralności. Niemiecki filozof Martin Heidegger zaproponował w 1962 roku, że lęku egzystencjalnego można uniknąć, żyjąc "na powierzchni" rzeczy lub głęboko przyjętej jako nieodłączna część bytu.
Znaczenie
Psychologowie egzystencjalni włączyli egzystencjalizm do modelu zdrowia psychicznego, ze szczególnym naciskiem na funkcję egzystencjalnego niepokoju. Uważają ten niepokój za zarówno normalną, jak i pozytywną część ludzkiego doświadczenia i katalizator wzrostu. Ponadto problemy psychologiczne, takie jak depresja, często mogą być rozumiane jako przejawy głębszych obaw związanych ze znaczeniem i celem istnienia.
Dowód
Naukowcy społeczni zaczęli badać twierdzenia egzystencjalnych filozofów i terapeutów dotyczące lęku egzystencjalnego. Teoria zarządzania terroryzmem, opracowana przez Jeffa Greenberga, Sheldona Solomona i Toma Pyszczyńskiego w 1986 r., Jest najczęściej badaną teorią egzystencjalną w psychologii. Ta teoria motywacji zakłada, że wiele z tego, co ludzie robią, takich jak wybór towarzyszy i kariery, może być postrzegane jako próby tłumienia myśli o śmierci ze świadomej świadomości i stłumienia egzystencjalnego niepokoju. Ponad 300 eksperymentów zapewniło wsparcie dla tej teorii.
Leczenie
Egzystencjaliści nie postrzegają lęku egzystencjalnego jako problemu wymagającego leczenia. Gdy lęk egzystencjalny upośledza codzienne funkcjonowanie lub zaczyna objawiać się jako ból emocjonalny lub fizyczny, pomocne mogą być tradycyjne metody leczenia niepokoju, takie jak leczenie lub terapia rozmów. Ponadto specjaliści od zdrowia psychicznego mogą prowadzić psychoterapię egzystencjalną. Wykorzystując poglądy Heideggera na temat zarówno unikania, jak i akceptowania lęku, terapeuci egzystencjalni starają się pomóc ludziom żyć bardziej autentycznie i uwzględniać nieodłączne problemy związane z byciem człowiekiem.
Autor recenzji: Mary D. Daley, M.D.
