Wiele gatunków traw należy do rodzaju Distichlis, w tym D. spicata, potocznie nazywane saltgrass, oraz D. palmeri, rzadki typ o nazwie trawa palmerowa. Te grube trawy są twarde, odporne i, ogólnie rzecz biorąc, dość powszechne w Ameryce Północnej. Zostały one wykorzystane przez ludzi jako źródło pożywienia na niektórych obszarach od wieków i czasami są sprzedawane jako zdrowsza alternatywa dla niektórych krajowych zbóż.
Tolerancja soli
Saltgrasses mogą mieć znaczenie odżywcze w niektórych obszarach dla ludzi, zwierząt i zwierząt gospodarskich z powodu ich zdolności do wzrostu w trudnych warunkach solnych - stąd ich nazwa zwyczajowa. Posiadając wyspecjalizowane gruczoły do wydalania soli, trawa solna może rosnąć na dość słonych glebach, choć w najbardziej słonych ekstrecjach może objawiać się niską, karłowatą, zbitą formą. Prawdziwa trawa solna wyrasta z przybrzeżnych mokradeł atlantyckich na słone mokradła na wybrzeżu Pacyfiku Północno-Zachodnim.
Zawartość odżywcza
W profilu technicznym rośliny zwanej potocznie słoną trawą, Dictichlis spicita, US Forest Service wymienia ją jako dość bogatą w białko. W przeglądzie wymieniono takie badania, jak w Dakocie Północnej, wykazujące surowe białko o wartości około 8 procent dla kwitnącej trawy solnej rosnącej w środowisku prerii na początku sierpnia. Inne badanie wykazało spadek zawartości wagowej surowca białkowego od 15 pensów do 5 procent w przypadku traw solnych w Utah od początku kwietnia do końca lipca. Ankieta przeprowadzona na moczarach bagiennych w zatoce St. Louis w stanie Missisipi sugeruje, że średnia wartość kaloryczna pozostawała względnie stała w całym okresie życia surogatek, od kiełkowania do rozkładu.
Ethnobotany
Rdzenni Amerykanie wykorzystali trawę solną na wielu obszarach. Na przykład Indianie Cocopah tradycyjnie zbierają sól palmową Palmer, Distichlis palmeri, w delcie rzeki Kolorado na żywność. Jak opisano w książce z 1992 r. "The Plight and Promise of Arid Land Agriculture" autorstwa C. W. Hinmana i J.W. Hinman, rekord z 1885 r. Edwarda Palmera, sugerował, że powierzchnia zbiorów wynosiła od 40 000 do 50 000 akrów w siedlisku ujścia rzeki. Niektórzy mieszkańcy Kalifornii również uważali trawę solną za źródło pożywienia: Służba Leśna zauważa, że zarówno sól pochodząca z Chumash, jak i z Temalpachu pochodziła z rośliny.
Pszenica Zastępcza
Firmy zaczęły wprowadzać do obrotu odmiany palmeru z trawy palmerowej jako alternatywy dla pszenicy. W książce "The Plight and Promise of Arid Land Agriculture" Hinman i Hinman zauważają, że odmiana handlowa NyPa WildWheat jest bogata w błonnik, otręby i niezbędne aminokwasy oraz brak w niej glutenu, często alergenu. W AutoWheat nie ma wielu dowodów, jak twierdzą autorzy, związek zwany fitynianami, który może zapobiegać wykorzystywaniu niektórych składników odżywczych przez organizm.
Karma dla zwierząt
Saltgrasses odgrywają ważną rolę ekologiczną na swoim ogromnym obszarze i często są wykorzystywane jako źródło pożywienia przez dzikie zwierzęta. Na przykład kaczki w Channeled Scablands w Washington's Columbia Plateau często żywią się solą na odosobnionych bagnach. Pronghorn uczta na nasionach trawy sezamowej. Zwierzęta gospodarskie często przechodzą przez szorstką trawę solną na rzecz bardziej smacznej paszy, ale mogą się do niej zwrócić w późniejszym okresie, gdy alternatywy wyschną. Jest to często główne źródło letniej paszy dla bydła w amerykańskich słonych solach. Podobnie jak w przypadku rosnącego zainteresowania trawą solną jako substytutem pszenicy, podejmowane są komercyjne starania o wprowadzenie na rynek uprawnych odmian jako paszy dla zwierząt gospodarskich.
