Gdy ludzie wznoszą się wyżej do atmosfery, gęstość powietrza spada. Podczas gdy skład powietrza pozostaje podobny, spadek ciśnienia powietrza, aw zamian, objętość powietrza, skutecznie utrudnia pracę układu oddechowego, aby dostarczyć te same poziomy tlenu do krwiobiegu. W przypadkach, w których niemożliwe jest dostarczenie podobnego poziomu tlenu do organizmu, powstaje wiele komplikacji zdrowotnych, które mogą potencjalnie prowadzić do śmierci.
Strefa śmierci
Używana do opisania wysokiej niebezpiecznej wysokości na wzniesieniu Mount Everest, "Strefa śmierci" zaczyna się na około 8000 metrów lub 26 246 stóp. Na tym wzniesieniu, bez pomocy sprężonego powietrza lub tlenu, pojawia się ciężka choroba wysokościowa, osłabiająca ludzkie ciało i ostatecznie prowadząca do śmierci. Niska gęstość powietrza na tej wysokości uniemożliwia aklimatyzację. Zimne temperatury i warunki pogodowe na tej wysokości również wpływają na wysoką śmiertelność wspinaczy.
Choroba wysokościowa
Znany również jako "choroba górska", choroba wysokościowa opisuje dwa stany obrzęku mózgu wysokiego poziomu lub HACE oraz obrzęk płucny o dużej wysokości lub HAPE. HAPE opisuje stan spowodowany niedoborem tlenu w ciele, który ostatecznie prowadzi do gromadzenia się płynu w płucach. HACE jest podobnym stanem, z tym wyjątkiem, że płyn gromadzi się w mózgu i powoduje jego pęcznienie. Hiperwentylacja wraz z ogólnym zmęczeniem i sinicą towarzyszą HAPE. HACE powoduje wiele problemów, takich jak bóle głowy, wymioty, zmęczenie, halucynacja i inne przejściowe problemy neurologiczne, które mogą prowadzić do śmierci po długotrwałym narażeniu.
Aklimatyzacja wysokości
Choroba wysokościowa znana jest z wysokości zaledwie 2500 metrów lub 8000 stóp. Jednak wiele osób wciąż wspina się i wędruje przez wysokie góry, uprawia sporty, a nawet żyje na bardzo wysokich wysokościach. Ludzie żyjący na poziomie morza robią to poprzez aklimatyzację. Jest to proces, w którym powoli wprowadza się na wyższe wysokości, aby pozwolić swojemu ciału dostosować się do zmniejszonego ciśnienia powietrza i zmniejszonego pobrania tlenu.
Dostosowanie
Podczas gdy ci urodzeni i wychowani na poziomie morza lub blisko morza mają problemy z wykonywaniem, a nawet przystosowaniem swoich ciał do warunków na dużej wysokości, są ludzie, którzy żyli całe życie w takich obszarach. Mieszkańcy Nepalu, Tybetu, Peru i Boliwii przystosowali się genetycznie do życia na dużych wysokościach. Rodzimi Peruwiańczycy i Boliwijczycy przystosowali swoje ciała do produkcji większej ilości hemoglobiny we krwi, skutecznie zwiększając pojemność płuc. Tybetańczycy i Nepalczycy przystosowali się do szybszego oddychania, a także mają większe tętnice i naczynia włosowate, które przenoszą krew w całym ciele.
