Z definicji bezsenność to trudności w zasypianiu, zasypianie lub oba, które manifestują się w ciągu dnia dla chorego. Konsekwencje te mogą obejmować zmęczenie, złe samopoczucie, nadmierną senność, zaburzenia koncentracji i pamięci, drażliwość i zaburzenia nastroju, napięte stosunki osobiste i zawodowe, upośledzone wyniki zawodowe lub akademickie, zwiększone ryzyko wypadku oraz występowanie i zaabsorbowanie problemami związanymi ze snem.
Ostra w porównaniu z przewlekłą bezsennością
Pierwotną bezsenność rozpoznaje się, gdy objawy utrzymują się dłużej niż miesiąc, a bezsenność klasyfikuje się jako "przewlekłą", gdy objawy przekraczają sześć miesięcy. Podczas gdy 90 procent dorosłych Amerykanów zgłosi co najmniej jeden przypadek bezsenności w ciągu swojego życia (ostrej), ogromna większość tych przypadków jest wywołana nagłym urazem, utratą lub stresem sytuacyjnym i zwykle ustępuje samoistnie w dniach lub tygodniach.
Ryzyko bezsenności jest 1,4 razy większe u kobiet niż u mężczyzn, a różnica płci wzrasta w trakcie i po menopauzie. Osoby w wieku powyżej 60 lat, osoby z przewlekłymi problemami zdrowotnymi, pracownicy zmianowi, pacjenci kolorowi lub o słabym statusie społeczno-ekonomicznym i cierpiący na raka są również narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia bezsenności.
Model "3-P" chronicznej bezsenności
Tak zwany "model 3-P" chronicznej bezsenności, który obejmuje "czynniki predysponujące", "przyspieszające" i "utrwalające", jest powszechnie uznawany za rzekomy mechanizm, dzięki któremu "ostra" bezsenność przekształca się w "przewlekły" stan bezsenności .
Czynnik "predysponujący" zwykle stanowi podstawę rozwoju chronicznej bezsenności. Cechy te obejmują zarówno hiperbaryczność, jak i wzmocnioną podkorową aktywację mózgu, a także współistniejącą depresję i lęk przed genetycznymi, środowiskowymi i dobrze poznanymi prekursorami. "Strąki", takie jak choroba, uraz, stres, utrata lub zmiana położenia geograficznego, zwykle wywołują incydent bezsenności, a początkowa reakcja jednostki na incydent pod względem stopnia zmartwienia i przeżuwania może również przewidywać, czy incydent ostrego bezsenności przekształca się w chroniczny stan bezsenności. Wreszcie, pewne "utrwalające się" czynniki behawioralne i nawyki snu wzmacniają reakcję na maladaptive insomnia. Należą do nich: obserwacja zegara, nieregularne cykle snu i czuwania, korzystanie z urządzeń emitujących niebieskie światło, takich jak tablety, telefony i komputery w pobliżu poraŜu snu oraz ekspozycja na kofeinę i nikotynę. Zaabsorbowanie złym snem i błędne postrzeganie rzeczywistego czasu snu może zwiększać niepokój związany z bezsennością i utrwalać stan.
Zapobieganie i wczesna interwencja
Strategie zapobiegawcze opierają się na wczesnej identyfikacji ostrej bezsenności i interwencji mających na celu normalizację wzorców snu. Niestety, terminowe rozpoznawanie bezsenności jest prawdziwym wyzwaniem. Typowy student medycyny otrzymuje tylko około 2,5 godziny nauki snu podczas czteroletniego programu nauczania w szkołach medycznych, a osoby świadczące podstawowe usługi opieki zdrowotnej często mają zbyt małe zasoby, aby poświęcić czas podczas spotkań z pacjentem, aby ocenić i leczyć zaburzenia snu, takie jak bezsenność. Bezsenność pozostaje w dużej mierze nierozpoznanym i nieleczonym problemem.
Ostatnie badania wspierają opłacalność i skuteczność wczesnej interwencji w zapobieganiu chronicznej bezsenności. Chociaż farmakologiczne środki są często przepisywane pacjentom cierpiącym na bezsenność, nowe badanie wykazało, że jedna 60-minutowa sesja poznawczo-behawioralnej terapii ukierunkowanej na leczenie ostrej bezsenności doprowadziła do ustąpienia objawów bezsenności u 60 procent grupy interwencyjnej.
Konieczna jest również społeczna świadomość zagrożeń związanych z bezsennością i niewystarczającą ilością snu. W ostatnich latach krajowe grupy rzecznictwa, takie jak American Academy of Sleep Medicine (AASM) i National Sleep Foundation (NSF), zwiększyły wysiłki zmierzające do edukacji w zakresie bezsenności i dotarcia do pacjentów i usługodawców.
