Digoksyna (Lanoxin), pochodząca z rośliny naparstnicy, jest lekiem kardiologicznym, który kontroluje siłę, czas, układ i poziomy płynów w sercu i naczyniach krwionośnych. Digoksyna jest uważana za najczęściej stosowany lek na serce w przypadku niewydolności serca i nieregularnych zaburzeń rytmu serca (ASHP 2001). Ponieważ digoksyna stosowana jest tak powszechnie, świadomość interakcji leków przez pacjentów i opiekunów ma zasadnicze znaczenie dla bezpieczeństwa pacjentów. Dzięki uważnej obserwacji można kontrolować lub unikać wielu licznych interakcji digoksyny z innymi lekami.
Leki zobojętniające
Digoksyna ma dobrze zdefiniowaną interakcję z lekami na bazie soli z aluminium, takimi jak wodorotlenek glinu, kaolin-pektyna i inne leki na żołądek. Te leki zobojętniające sok żołądkowy mogą zmniejszać wchłanianie digoksyny przez układ żołądkowy, dlatego digoksyna powinna być przyjmowana co najmniej 2 godziny przed przyjmowaniem leków zobojętniających. Podobne interakcje między digoksyną i innymi lekami, które wpływają na opróżnianie żołądka i kwasowość (jak cholestyramina) są również prawdopodobne.
Antybiotyki makrolidowe
Liczne leki antybiotyczne mogą zwiększać stężenie digoksyny, czasami poprzez zmiany potasu (za pomocą amfoterycyny B) lub poprzez zwiększone wchłanianie digoksyny. Jednak największe ryzyko toksycznego działania digoksyny występuje, gdy digoksyna jest przyjmowana z antybiotykami makrolidowymi. Makrolidy obejmują erytromycynę, klarytromycynę i azytromycynę. W 15-letnim badaniu opisanym w Clinical Pharmacology and Therapeutics Journal w październiku 2009 r., W którym zaobserwowano stosowanie tych antybiotyków makrolidowych z digoksyną, interakcje i toksyczność leku (identyfikowane przez przyjęcie do szpitala) były w dużym stopniu związane z zastosowaniem klarytromycyny. W przypadku erytromycyny i azytromycyny obserwowano mniejsze asocjacje, a toksyczności i interakcji nie obserwowano w przypadku stosowania digoksyny i antybiotyków cefalosporynowych. Antybiotyki makrolidowe prawdopodobnie zwiększają poziom digoksyny poprzez interakcje z enzymami wątrobowymi, które rozkładają digoksyny i wpływając na wchłanianie w żołądku w białku o nazwie P-glikoproteina.
Diuretyki
Leki moczopędne zmniejszają poziom płynów w organizmie poprzez zwiększenie wydalania płynów; ponieważ leki moczopędne są często przepisywane pacjentom z niewydolnością serca, którzy również mogą przyjmować digoksyny, prawdopodobne interakcje leków są bardziej prawdopodobne. Leki moczopędne, takie jak furosemid (Lasix), skutecznie zmniejszają retencję płynów i jednocześnie mogą powodować niski poziom potasu i magnezu. Nawet umiarkowana zmiana potasu może wywołać toksyczność digoksyny; objawy toksyczności obejmują pobudzenie, halucynacje, zawroty głowy, nudności i niewyraźne widzenie. Bez leczenia toksyczność digoksyny może prowadzić do niewydolności serca i nagłego spadku ciśnienia krwi. Z drugiej strony diuretyki tiazydowe mogą powodować zwiększone stężenie wapnia po podaniu digoksyny. Wysoki poziom wapnia może ostatecznie wpływać na poziom płynów w organizmie oraz na czynność serca, więc interakcje tiazydowe leku z digoksyną gwarantują obserwację stężenia wapnia.
