Testosteron jest hormonem steroidowym wydzielanym z nadnerczy, jajników i jąder. Hormon ten odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu zdrowego libido, zachowaniu struktury kości i masy mięśniowej oraz utrzymaniu poziomu energii. Gruczoł tarczowy odgrywa ważną rolę w utrzymaniu naturalnego poziomu testosteronu. Kiedy nadczynność tarczycy staje się zbyt aktywna, powoduje to zwiększone wydzielanie hormonu tarczycy. Stan ten może powodować znaczną utratę wagi, utratę mięśni, lęk, zmiany nastroju, aw niektórych przypadkach niski poziom testosteronu.
Nadczynność tarczycy i poziomy SHBG
Nadczynność tarczycy jest dziedziczną, uleczalną chorobą związaną z nadczynnością tarczycy. Gdy gruczoł jest nadczynny, zwiększa się wydzielanie hormonów tarczycy do krwiobiegu. Hormony te odgrywają kluczową rolę w kontrolowaniu gromadzenia masy i tłuszczu, utrzymując masę mięśniową i poziom hormonów steroidowych. Wzrost hormonów tarczycy podnosi poziom testosteronu i poziom we krwi globuliny wiążącej hormony płciowe, SHBG, substancji wiążącej się z testosteronem i inaktywującej go. Powoduje to nieznaczne poziomy testosteronu we krwi.
Objawy niskiego poziomu testosteronu i nadczynności tarczycy
Podczas gdy głównym objawem nadczynności tarczycy jest zmęczenie, szybka utrata masy ciała i ekstremalne przyspieszenie bicia serca w nieregularnych odstępach czasu, głównym objawem niskiego poziomu testosteronu u mężczyzn i kobiet jest utrata pożądania seksualnego. Spadek dostępnego testosteronu związany z nadczynnością tarczycy ma bezpośredni, negatywny wpływ na libido. Ponadto organizm ma tendencję do reagowania na wysokie poziomy SHBG przez wydzielanie dodatkowego estrogenu i progesteronu zarówno u mężczyzn, jak iu kobiet. Podwyższony poziom estrogenu, w połączeniu ze zmniejszoną ilością dostępnego testosteronu, dodatkowo przyczynia się do zaburzeń seksualnych.
Leczenie nadczynności tarczycy
Leki przeciwtarczycowe, takie jak propylotiouracyl lub PTU i metimazol lub tapazol, mogą przejściowo leczyć objawy nadczynności tarczycy. Jednak lekarze nie przepisują go jako stałego planu leczenia tego schorzenia. Po roku lub dwóch pacjenci są odstawiani od narkotyków. U niektórych pacjentów, zwłaszcza u kobiet, gruczoł tarczowy powraca do normy podczas tego leczenia i nie jest konieczne dalsze leczenie. Jednak w większości przypadków jedynym bezpiecznym sposobem leczenia nadczynności tarczycy jest podawanie radioaktywnego jodu lub chirurgiczne usunięcie gruczołu tarczowego. Kiedy radioaktywny jod wiąże się z gruczołem tarczycy, gruczoł jest częściowo zniszczony.
Niedoczynność tarczycy po nadczynności tarczycy
Gdy nadczynność tarczycy traktuje się radioaktywnym jodem, celem jest zakończenie leczenia przed całkowitym zniszczeniem tarczycy. Jednak praktycznie niemożliwe jest dokładne określenie, kiedy poziomy aktywności gruczołu są na normalnym poziomie. Tak więc powszechne jest dążenie do poziomów aktywności niższych niż normalne. Pacjenci następnie rozwijają niedoczynność tarczycy, ale stan ten jest mniej niebezpieczny niż nadczynność tarczycy. Nadczynność tarczycy może prowadzić do wystąpienia hormonu tarczycy, który może być śmiertelny. Może również powodować chorobę Gravesa-Basedowa, chorobę oczu, która powoduje wybrzuszenie oczu. Niedoczynność tarczycy nie ma bezpośredniego zagrożenia dla życia i może być trwale leczona suplementami hormonów tarczycy. Suplementy te pomagają znormalizować poziomy testosteronu.
