Recykling, w szczególności tworzyw sztucznych, dojrzał w latach od rozpoczęcia poważnych programów miejskich. Wczesne dni były nękane pytaniami o rentowność takich programów i wielu zastanawiało się, czy efekt ekologiczny procesu recyklingu sam w sobie jest bardziej szkodliwy dla środowiska niż tworzenie nowych produktów i pozwalanie starym produktom na wypełnianie składowisk. Niezależnie od tego, czy sceptycyzm był oparty na koszcie, uczestnictwie czy wpływie na środowisko, branża musiała odpowiedzieć na kilka trudnych pytań z biegiem lat.
Nadużycie
Powszechnie uważa się, że centra recyklingu nastawione na zysk finansują większość inicjatyw mających na celu promowanie recyklingu tworzyw sztucznych, jak twierdzi Ecology Center, niezależny ekologiczny zespół ekspertów, założony w 1969 roku. Jeśli to prawda, byłaby to idealna synergia rynek i dobro wspólne. Firmy, w tym przypadku zakłady recyklingu, mogą zarobić dolara, służąc interesowi publicznemu. Niestety tak nie jest, zgodnie z Centrum Ekologii. W rzeczywistości większość środków na reklamę i lobbing nie pochodzi z branży recyklingu, ale od producentów surowców. Branża produkująca surowiec pierwotny na nowe tworzywa sztuczne jest największym pojedynczym promotorem recyklingu. Wydaje się, że pieniądze są wydawane, jak twierdzi Centrum Ekologiczne, aby usunąć piętno tworzyw sztucznych, aby konsumenci kupowali je bez poczucia winy, przynosząc ich jeszcze więcej do strumienia odpadów. Niestety nie wszystkie tworzywa sztuczne są poddawane recyklingowi, niewiele z nich ulega biodegradacji, a zużycie plastiku zwiększa się z każdym rokiem.
Zmienność
Idealnym programem recyklingu byłaby zamknięta pętla. Na przykład szklane butelki i aluminiowe puszki są zawracane do większej ilości szklanych butelek i aluminiowych puszek. Jednak nie dzieje się tak w przypadku większości recyklowanych tworzyw sztucznych. Żywice o numerach 1 i 2 zwykle nie są dodawane do większej liczby butelek na napoje. Zamiast tego stają się włóknami poliestrowymi używanymi w dywanach i ubraniach, lub twardych plastikowych mebli używanych na patio, na całym świecie, które są zazwyczaj wysyłane na wysypisko pod koniec ich użytecznego życia. Problem ten nazywa się "downcycling", który opisuje cykl życia produktu przechodzącego z bardziej nadającego się do recyklingu produktu do produktu, który jest mniej nadający się do recyklingu.
Downcycling
Według najnowszych danych Amerykańskiej Agencji Ochrony Środowiska, w Stanach Zjednoczonych w 2007 roku przetworzono 7,1 procent zużytego plastiku w 2008 roku. Częścią problemu jest zmienność żywicy plastycznej. Numery żywicy wskazują rodzaj tworzywa sztucznego użytego w pojemniku. Są drukowane na plastikowych pojemnikach wewnątrz symbolu "strzałek ścigających". Żywice o numerach 1 i 2 stanowią większość zużywanych butelek wody i napojów gazowanych rocznie. Te żywice można łatwo poddać recyklingowi, a rynek recyklingu pelletów, które trafiają do produkcji takich jak włókna dywanowe, meble z tworzyw sztucznych i więcej plastikowych butelek, ma silny rynek odpadów po recyklingu. I odwrotnie, rynek liczb od 3 do 7 jest niewielki w porównaniu. Koszt związany z przetwarzaniem tych produktów w porównaniu ze zwrotem dostępnym z mało wydajnego rynku wtórnego powoduje, że wiele miejskich programów recyklingu zaprzecza tym produktom, które często wysyłają je bezpośrednio na śmietnik.
