Mariano Fortuni y Madrazo - 11.05.1871 - 03.05.1949 - wybitny wynalazca i dekorator, wielki artysta i fotograf.
Mariano Fortuni urodził się 11 maja 1871 roku w hiszpańskiej prowincji Granada. W rodzinie, w której wszyscy byli związani ze sztuką, a Mariano także marzył o zostaniu artystą. Jego ojciec, Mariano Fortuni-i-Marcel, był słynnym malarzem, jego matka była córką słynnego hiszpańskiego artysty Raimundo de Madraso y Garrett. Kiedy Mariano nie miał jeszcze czterech lat, zmarł jego ojciec, a rodzina przeniosła się do Francji, do Paryża. Od wczesnego dzieciństwa było już jasne, że chłopiec odziedziczył talent swojego sławnego ojca. Wkrótce zaczyna studiować malarstwo.
Kiedy miał 18 lat, rodzina opuściła Paryż i osiadła w Wenecji. Później okazało się, że Mariano ma nie tylko talent malarza, ale także inne uniwersalne umiejętności: celował w fotografii, rzeźbie i architekturze. Ponadto Mariano zainteresował się tkaninami i farbami, nowymi sposobami rysowania obrazu na tkaninie. To sprawia, że eksperymentuje z różnymi materiałami - aksamitem, jedwabiem i innymi materiałami.
Zainteresowanie wieloma rodzajami sztuki powoduje w nim chęć podróżowania. Szuka wybitnych artystów.W Paryżu poznaje niemieckiego kompozytora Richarda Wagnera i podróżuje do Niemiec, do miasta Bayreuth. To tutaj, w Bayreuth, Wagner zbudował teatr do produkcji swoich oper. Zauroczony spojrzał na teatr i wszystko, co się w nim działo.
Przyłapał się na możliwości włączenia swojej twórczości w życie teatru i rozpoczął właściwą decyzję - aby osiągnąć znaczący sukces i rezultaty, należy najpierw zbadać cały proces, od narodzin pomysłu do jego realizacji. Po powrocie do Wenecji postanawia nakreślić kilka scen dla Wagnera.
W teatralnych produkcjach Wagnera wszystko było ze sobą powiązane - dekoracje, piosenki, tańce, muzyka, architektura, poezja. Tutaj panowała szczególna atmosfera, w której można było skorzystać z talentów Mariano.
Fortuny próbował przeniknąć wszystkie szczegóły związane z produkcjami w teatrze. Odwiedził każdy posterunek teatralny, od iluminatora, architekta, artysty-dekoratora, a kończąc na działaniach wynalazcy, a następnie reżysera teatru.
Jednym z najwybitniejszych wynalazków dla teatru były jego eksperymenty ze światłem.Eksperymentując, Fortuni odkrył, że światło może zmieniać odcień, odbijać się od różnych powierzchni, a także intensywność i inne jego właściwości. Udało mu się, przy pomocy światła i swoich wynalazków, stworzyć w spektaklu teatralnym dowolne "niebo" - od zachodu do świtu.
Jego teatralne wynalazki pozwoliły stworzyć wiele w świecie dramatu, ale nazwa Mariano Fortuni pozostała w pamięci potomków dzięki jego studiom projektowym.
To malarstwo pomogło Fortune nauczyć się delikatnego wyczuwania koloru. Pomagało mu to w modelowaniu ubrań i tworzeniu tkanin. W pewnym stopniu zawód ten przyczynił się również do jego żony, Henrietty Negrin, która miała duże doświadczenie w krawiectwie. Fortuny był zafascynowany starożytnym greckim i weneckim stylem, a jego odziedziczone po miłości ojca do wszystkich azjatyckich inspirowały go do wielkich odkryć w sztuce projektowania.
Na początku XX wieku dominował modernizm we wszystkich dziedzinach sztuki. Para mieszkała we własnym pałacu w Wenecji. Prawie wszystkie pokoje były wypełnione obrazami: tu były nie tylko dzieła ojca Mariano, ale także dzieła wielu innych artystów, które jego ojciec zebrał.A później dołączyły do nich obrazy zebrane przez samego Mariano Fortuni.
Moda wcale nie była zainteresowana Mariano. Dlaczego arcydzieła ubioru? Szył je dla sztuki. Namówiono go, żeby założył własny Dom Mody, ale nie dla niego był ten pomysł - Mariano i tak starał się wymyślić coś nowego. Był nie tylko artystą i fotografem, drukarzem i kolekcjonerem, ale także inżynierem-wynalazcą, który sprawił, że wyglądał i eksperymentował.
Jednym z pierwszych eksperymentów w 1906 roku były tak zwane "szale z Knossos" lub "szale z knossos" - zasłony typu sari, które pokrywały jej pełne wdzięku ciało Mata Hari w tańcach. Było to prostokątne płótno o geometrycznym wzorze, które można owinąć wokół ciała, tworząc jednocześnie różnorodne kombinacje, które nie ograniczają ruchu. Prosty szal może zamienić się w kurtkę, spódnicę i tunikę. Tworząc wszystkie swoje rzeczy, Fortuny, jako prawdziwy artysta, starał się podkreślić krzywe i formy kobiecego ciała. Dlatego zawsze był przeciwny nadmiernym ozdobom, które odrywały widok od prawdziwego piękna.
W 1907 roku projektantka tworzy sukienkę Delphos - "Delphos", tunikę z plisowanego jedwabiu, która stała się nieśmiertelna.Zostało uznane za dzieło sztuki i było prawdziwym wydarzeniem dla kobiet, które zostały zaostrzone w gorsecie. Podobnie jak sukienka z antycznego posągu, rąbek sukni spada ciężko na podłogę, tworząc kolumnową sylwetkę. Prosty krój sukni, która „... pokazuje nic, a nic do ukrycia ...”, to spada swobodnie z ramion, to jest bez rzutki i okładzin, delikatnie przytula sylwetkę i podkreśla naturalne linie kobiecego ciała.
Sukienka tunika staje się sukienką współczesnych tancerzy. Był to wynalazek, który w 1909 roku Fortuny uzyskał patent. Zainspirowany greckim strojem i erotyką, Mariano Fortuni stworzył całą serię sukienek Delphos. Sukienka w duchu nowoczesnej epoki, oparła się na wielu projektantów, a zwłaszcza jego przyjaciel Paul Poiret, a następnie japoński Issey Miyake. Istnieje wiele różnych wersji sukienki-tunika: z długimi rękawami, z krótkimi, szerokimi rękawami lub bez rękawów.
Sukienki „Delphos” miał rękawy, które przypominały skrzydła nietoperza, szeroki dekolt - „Łódź” i koronkowe do regulacji ramion. Były sukienki na brzegu ozdobione małymi weneckimi szklanymi koralikami,który był nie tylko wspaniałą ozdobą, ale jednocześnie technicznym pomysłem - pod ciężarem paciorków, plisowany jedwab delikatnie płynął wzdłuż ciała i upadł, kładąc się na figurze, a nie leżąc, jak okropnie.
Przez długi czas tej sukienki kobiety nie mogły się ubrać w codzienną sukienkę. Ta sukienka była uważana za sukienkę "herbacianą" lub domową, w której przyjmowano gości iw wąskim kręgu. I dopiero w latach dwudziestych, kiedy stroje odsłoniły kobiece ciało "niewiarygodnie", panie odważyły się nosić je na zewnątrz domu. Sukienka uzyskała status stroju wieczorowego. Był to strój o niezwykłej urodzie - plisowany jedwab migotał i płynął, a jego srebrzysty kolor zmieniał swój odcień w zależności od oświetlenia. W końcu nikt nie był tak świadomy właściwości oświetlenia, jak wiedział Mariano Fortuni.
Fortuni wynalazł metodę plisowania jedwabiu, która okazała się bardzo skuteczna. Sukienki stworzone tą technologią, której tajemnica jest wciąż nieodkryta, zachowują świeżość przez długi czas. Ponadto, sukienki te nie wymagają prasowania, a w formie złożonej można je umieścić w małym pudełku, co zapewnia wygodę podczas podróży.
Mariano Fortuni eksperymentował nie tylko z jedwabiem, ale także z aksamitem. Został zabrany przez drukowanie obrazu na aksamicie, z którego szyto sukienki, kurtki, peleryny. Mariano osobiście robił farby według starych receptur, wynalazł urządzenie do modelowania, za które otrzymał patent.
Od 1909 roku, po otwarciu salonu w Wenecji, sprzedaje swoje ubrania i tekstylia. Od 1920 roku sklepy otwierają się w Paryżu i Mediolanie. Dla marki Mariano Fortuni moda była częścią sztuki, która nie podlegała prawom rynku komercyjnego. Podczas gdy wielu współczesnych z Fortune oferowało świat mody modom, zaprojektowanym na pewną chwilę życia i skazanym na stopniowe wyginięcie, wynalazki Fortune różnią się tym, że są ponadczasowe, nie starzeją się. Elegancka prostota, perfekcyjne krojenie i niezwykły kolor - wszystkie te elementy sprawiają, że jego produkty to nie tylko ubranie, ale także obiekt sztuki, w tym sukienka - Delphos.
Do tej pory różne muzea na całym świecie i prywatni kolekcjonerzy próbują kupić sobie przynajmniej jedną taką sukienkę i są gotowi dać mu prawie wszystkie pieniądze. Nawiasem mówiąc, na aukcjach kwota ta może wynieść nawet 40 tysięcy dolarów.Wszystkie modele Fortuny można uznać za eksponaty muzealne, tak cenne.
Dziś w Wenecji, w domu wybitnego człowieka, znajduje się muzeum. Fortuny nabył ten dom na początku 20 wieku. To tutaj przeżył większość swojego życia i dokonał wielu swoich odkryć. W tym domu nazywał swój "think tank". Teraz często są różne wystawy.
Od 1901 do 1933 roku, Mariano Fortuny otrzymał 18 patentów na jego wynalazków, a w wielu różnych dziedzinach.
