Naukowcy zajmujący się psychologią badali rozwój intelektualny dzieci i młodzieży odkąd Zygmunt Freud po raz pierwszy przedstawił swoją teorię na temat rozwoju dziecka. We współczesnej psychologii teorie sceniczne, w których dzieci kończą kolejny etap rozwoju społecznego po ukończeniu niezbędnego rozwoju poznawczego, stały się normą dla badaczy i stały się podstawą systemów szkoleniowych i nauczania. Teorie dwustopniowe, które są prawdopodobnie najczęściej używane dzisiaj, zostały opracowane przez Jeana Piageta i Erika Eriksona.
Piagetowa sceniczna teoria rozwoju
Jean Piaget przełamał swoją teorię sceniczną na cztery etapy rozwoju poznawczego. Pierwszy etap ma miejsce w ciągu pierwszych dwóch lat życia dziecka, w którym uczy się podstawowych funkcji motorycznych, zaczyna rozumieć zachowanie ukierunkowane na cel i rozwija trwałość obiektu. Następny etap ma miejsce u dzieci w wieku od dwóch do siedmiu lat i charakteryzuje się szybkim wzrostem umiejętności językowych i umiejętności angażowania się w myśl symboliczną. Około lub krótko po ukończeniu siedmiu lat dzieci wkraczają w kolejny etap rozwoju, w którym są w stanie zrozumieć perspektywy innych ludzi, ale nie mogą jeszcze myśleć abstrakcyjnie.
Teoria rozwoju Eriksona
Etapy rozwoju poznawczego Erika Eriksona były nieco bardziej skomplikowane niż oryginalne teorie Piageta, które dzieci muszą rozwiązać, zanim przejdą do następnego etapu. Osiągnięcie pomyślnego wyniku w jednym etapie zwiększa prawdopodobieństwo, że osoba osiągnie sukces w następnym etapie. Na przykład w pierwszych 18 miesiącach Erikson stwierdza, że dzieci przeżywają kryzys "zaufania a nieufności", w którym muszą się dowiedzieć, czy mogą polegać na innych, aby zaspokoić swoje potrzeby. Mniej więcej w czasie drugiego etapu Piageta dzieci wkraczają w kryzys "autonomii kontra wstydu i wątpliwości", po którym następuje etap "inicjatywa kontra wina" według Eriksona.
Rozwój jako młodzież i młodzież
Zarówno Erikson, jak i Piaget podzielają przekonanie o ważnym etapie rozwoju, który rozpoczyna się około 12 roku życia lub na początku okresu dojrzewania. W tym czasie dzieci rozwijają poczucie, kim są jako osoba i stają się lepiej zdolne do widzenia rzeczy z wielu perspektyw, a także myślenia abstrakcyjnego. Erikson nazywa ten kryzys etapem "osiągnięcia tożsamości a dezorientacją roli", w którym dziecko musi uporać się z dorosłym i uczy się formować i rozwijać cele, opinie i postawy.
Rozwój moralny
Oprócz rozwoju poznawczego istnieją teorie etapowe dotyczące rozwoju moralnego, przez które przechodzą ludzie, gdy dorastają. Piaget uważał, że gdy dzieci są młode, przestrzegają moralnego realizmu, w którym ściśle przestrzegają reguł bez względu na sytuację. Gdy dzieci się starzeją, rozwijają więcej relacji międzyludzkich, które prowadzą do osobistych odkryć, w których zaczynają rozumieć, że zasady mogą zostać złamane dla większego dobra.
