Lato 1888 roku. Domotkanovo. Tego lata Valentin Serow postanowił spędzić z rodziną Simonoviches - w Domotkanov. Miał 23 lata, ale już wtedy wymyślił ścieżkę w sztuce - to był jego sposób, znany tylko jemu samemu.
Malowanie Valentin Serow zaczął wystarczająco wcześnie się uczyć, jeśli masz na myśli zajęcia ze słynnymi artystami - w wieku ośmiu lat pobierał lekcje od Keppeninga, a w wieku dziewięciu lat został uczniem IE. Odpnij. Valentin Serov urodził się w rodzinie kompozytora Aleksandra Nikołajewicza Serowa. Matka Sierowa była wspaniałym muzykiem i działaczem społecznym.
Mały Tosha, jak go nazywano w rodzinie, był niesamowicie krępującym dzieckiem, kiedy oddawał się ulubionej pracy - rysowaniu. Poza zdolnościami ujawnionymi we wczesnym dzieciństwie, miał wszystkie możliwości, których nie mieli inni rosyjscy artyści - był jeszcze dzieckiem z matką w Niemczech, mieszkał przez pewien czas w Paryżu, od dziesięciu lat przebywał w Abramtsevo, gdzie najlepsi rosyjscy artyści i aktorzy zebrali się. Dlatego też udało mu się wykorzystać tę korzystną sytuację i rozwinąć swój artystyczny gust, który został następnie uznany za absolutny.
I.E.Repin był zdumiony odwagą i determinacją swoich rysunków - "podziwiałem rodzącego się Herkulesa w sztuce" - powiedział. W czasie ich komunikacji, jako nauczyciel, Repin nigdy nie wymagał naśladowania Sierowa, ale potajemnie podziwiał jego talent. Później, stając się znanym artystą, Serow poszukiwał w sztuce prostoty i naturalności, wierzył, że prawdziwe piękno powinno być poszukiwane w zwykłym, nienawidził wulgarności, banalności.
Valentin Serov - autoportret
Potem, w Domotkanovo, tego lata 1888 roku, zebrało się wielu młodych ludzi. I oczywiście była atmosfera poezji i miłości. A sam Valentin Serow był zakochany w Ljolechce Trubnikovej, uczennicy Simonovichesa, który rok później został jego żoną i wiernym towarzyszem życia.
Tego lata Serow napisał "Dziewczynę oświetloną przez słońce", w swoich obrazach lubił pisać światło, grać słońce i wiatr, i było to możliwe dla niego, jak nikt inny. Modelką była jego kuzynka Masza, która wcale nie była piękna, była zwyczajną atrakcyjną dziewczyną, którą zdobił właśnie jej młodość.
Masza miała okrągłą twarz, wielkie oczy i jasny rumieniec na delikatnej skórze, taki w tłumie, którego nawet nie można zauważyć.Ale to było w zwyczaju, że Serow szukał prawdziwego piękna. Chciał uchwycić ukryty, nie rzucający się w oczy urok najzwyklejszego. Dlatego wybrał Maszy, wierząc, że jest to najbardziej odpowiedni model. Masza zrozumiała, jak ważne jest pozowanie, ona także aspirowała do sztuki, przygotowywała się do wejścia do szkoły artystycznej (później została rzeźbiarzem).
Sierow pisał do Maszy w ogrodzie, delikatny wietrzyk poruszał delikatnie liśćmi i tym ciągle zmieniającym się światłem, a wraz z nim odcieniami skóry, włosów, ubrań. A wszystkie te zmiany Serow chciał uchwycić na zdjęciu. Mówisz, czy to możliwe? Odpowiedź będzie widoczna na zdjęciu - mamy przed sobą żywe życie, żywą Maszy, a my, jak w tym samym ogrodzie, patrzymy tylko z boku, jak we śnie.
Dziewczyna nasłoneczniona
Światło, słońce i wiatr są ze sobą powiązane, Serow mógł dostrzec, że cień rzucany przez drzewo na trawie, które powinno być zielone, wydaje się ciemnoniebieski, a liście drzew, także zielone, wydają się srebrne. I z tego powodu biała bluzka dziewczynki lśni w odcieniach żółtego, zielonego i perłowego ... a Masza pomyślała, rumieniąc się na policzkach, wyglądając przez cienką skórę.
Wygląda na to, że tej całej gry kolorów nie da się przekazać. Patrząc jednak na to arcydzieło, czujemy się jakby poruszając się w przestrzeni, jesteśmy już tam, w tym ogrodzie. Valentin Serov nigdy nie mieszał kolorów na palecie, zawsze pracował z czystymi kolorami, co tworzyło specjalny efekt wizualny. Pisał w sposób impresjonistów, choć z ich pracy nie był znany. Jego droga, jak zostało powiedziane, jest całkowicie niezależna.
Później, gdy w 1911 roku w Galerii Trietiakowskiej zmieniono miejscami obrazy, Igor Grabar poprosił Serowa, aby przyszedł i zobaczył, jak jego obrazy wyglądają w nowym miejscu. Sierow długo stał przed obrazem "Dziewczyna oświetlona przez słońce", a potem nagle powiedział: "Napisałem to, a potem przez całe moje życie, bez względu na to, jak ciężko to zrobiłem, to nie wyszło ...". I to o sobie mówi wielki artysta, uznany mistrz portretu.
... Ale w Domotkanovo każdy dzień był nowy, wiele uczuć było zatłoczonych w moim sercu, i każdym kolejnym ruchem, coraz więcej odkryć dokonano na obrazie, piękno świata było zrozumiane, doznawano chwil prawdziwego szczęścia.
